‘Kunt u mij de weg wijzen?’ vroeg Alice
“Would you tell me, please, which way I ought to go from here?’
‘That depends a good deal on where you want to get to,’ said the Cat.
‘I don’t much care where -‘ said Alice.
‘Then it doesn’t matter which way you go,’ said the Cat.
‘- so long as I get SOMEWHERE,’ Alice added as an explanation.
‘Oh, you’re sure to do that,’ said the Cat, ‘if you only walk long enough.”
~ Lewis Carrol, Alice in Wonderland~

Mijn weg vinden in het leven: De ontdekking van mijn ziel

In terugblik zie ik hoezeer ik mij, net als Alice, door het leven heb bewogen: voelend en zoekend naar iets, zonder te weten wat dat ‘iets’ was. Of waar dat ‘iets’ te vinden zou zijn. Ik wist alleen dat ik ergens naar toe moest, dat er ergens iets op mij lag te wachten. Dus dat ik in beweging moest blijven.  Soms dacht ik ‘het’ gevonden te hebben. En ‘het’ is dan de plek zijn waar ik thuis hoor, waar ik op mijn plaats ben. Maar nee…….., steeds opnieuw voelde ik dat er iets wezenlijks ontbrak. Zonder te weten wat dat dan was, ging ik weer verder. Iets bleef aan mij trekken, iets dat ik niet kon benoemen.

Ondertussen ging mijn leven gewoon door. Ik ging werken, studeren, samenwonen, kreeg twee kinderen. Onder alle bezigheden die daarbij horen bleef echter dat gevoel bestaan: er ligt ergens iets te wachten….. En bijna tegen beter weten in ben ik dat gevoel blijven volgen. Niet omdat ik dat nu bewust wilde, integendeel, het gaf in het dagelijks leven frustratie en onbegrip. Maar omdat ik het niet niet kon doen. Dit stemmetje negeren, monddood maken, kon op de korte termijn wel een soort rust te geven. Maar diep van binnen gaf het mij onvrede en een wanhopig gevoel echt verdwaald te zijn.

Na een halve eeuw heb ik ‘het’ gevonden. En ‘het’ is niet zozeer een plek als wel een richting. Waar ik tot op de dag van vandaag elke dag opnieuw met veel plezier mee bezig ben en ook mee bezig zal blijven. Omdat het mij fascineert en er zoveel te ontdekken is. En dit lag op mij te wachten:

De herkenning en erkenning dat je ziel een onlosmakelijk deel van je is.

Dat het cruciaal is om de verlangens van je ziel te ontdekken.

En dat het even cruciaal is om de verlangens van je ziel op jouw manier heel concreet handen en voeten te geven.

Dat geldt voor mij, en het is mijn diepste overtuiging dat dit voor elk mens geldt. Het gaat erom te ontdekken wat de verlangens van je ziel zijn, wat jou ten diepste drijft, en dit ook echt handen en voeten te geven. Waarbij deze vorm door de tijd heen kan wijzigen. Deze ontdekking van je ziel en haar verlangens is voor elk mens cruciaal. En aan deze zoektocht kan ik een bijdrage leveren.

Ik ben in mijn leven dus weer een nieuwe reis begonnen. Een reis die niet perse makkelijker is dan de eerste reis, toen ik, net als Alice, nog geen idee had van de richting die ik moest gaan. Soms zelfs in integendeel, er liggen genoeg uitdagingen op dit nieuwe pad. Maar deze reis is wel veel spannender en prikkelender. Omdat het ditmaal echt mijn reis is die ik maak. Ik ben op de goede weg, ik ga nu het pad dat al die tijd op mij lag te wachten. Ik heb een richting, ik heb een doel. Op dit pad wisselen kansen en uitdagingen, struikelblokken en vervulling elkaar voortdurend af. Daardoor groei en ontwikkel ik. Soms verloopt dat soepel, soms stroef. In beide gevallen leer ik mijzelf steeds beter kennen. Al deze zelfkennis is pure winst.

En of ik mijn bestemming ooit zal bereiken? Ja, het ging om het vinden van mijn pad. Om het besef dat het erom gaat trouw te blijven aan mijzelf, aan mijn kern, mijn essentie, mijn ziel. Met aandacht en waardering voor de vermogens van mijn ego die mij in staat stellen om dit concreet vorm te geven. Die mij in staat stellen deze blog te schrijven. En trainingen te ontwerpen en te geven. En als coach / counselor mensen te begeleiden. En wie weet welke andere vormen in de toekomst nog meer kunnen ontstaan, wanneer ik blijf luisteren en gehoor blijf geven aan de roep van mijn ziel.

Pas als je de moed toont je eigen weg te gaan, toont de weg zich aan jou.
~Paulo Coelho~